U Patrijaršiji sam, tokom studija, proveo mnoge prijatne sate. Vladika Danilo (Krstić, bliski rođak Baneta Krstića iz “Garavog sokaka”), vikarni episkop tadašnjeg patrijarha Germana i potonji episkop Budimski, primao je i mene – godinama smo se poznavali, još od kako sam završio osnovnu školu- a često i ponekog mog prijatelja sa Pravnog fakulteta, i satima znao da nam govori o veri, što je tada za nas bilo na čudan način mistično, nekako jasno i čisto, a opet neshvaćeno.
Počeo sam priču zanatski neuko, ali nekako mi danas nije do pisarskog esnafskog umeća i/ ili neznanja, ko to zna.
Slušam na radiju opelo patrijarhu Pavlu, gospodinu Gojku Stojčeviću, za života poštovanom i od prijatelja i od neprijatelja, i od vernika i od nevernika, od svilenih duša i bezumnih ratnika, od iskrenih i od licemera, od nasmejanih i od uvek tužnih.
A ponajviše od onih koji su i tamo i ovde, od onih što sumnjaju i u svoju veru i u svoju neveru. Ili bilo koju i bilo čiju, svejedno.